கணபதியே!....

துதிக்கை உடையோனே
நின்னை நித்தமும்
துதி செய்து
மதி வேண்டி
திருவடி பணிந்தேனே.!

சினம் கொள்ளும்
சிறு மனங்களை
அகம் கொள்ளாது
அகம் காண அருள்
புரியும் நாயகனே
விநாயகனே !

இலக்கணமில்லா
இவ்வுல வாழ்க்கையின்
தலைக்கணம் அறுக்கும்
அதிபதியே
கணபதியே !

பரதம் பிடித்த உன் கைகளில்
உடைந்த தந்தம் போல்
இடையில் சிக்கிக்கொள்ள
பாதம் பிடித்தேனே
பாவங்கள்
தொலைத்தேனே  !!!!!!

----சுபசெந்தில்

சிறகுகள்
சிதறிக் கிடக்கின்றன
வெளியில் ,..
அவளின் மனச்சிறையிலிருந்து
வெளிவர மனமில்லை
எனக்கு .
வலிகள் விரும்பப்படும்
சிறையில் ....
சுருதி சேர்க்கும் ,
முனகல்கள் கவிதையாகும்
அவளின் ...
உச்சரிப்புகள் - சுபசெந்தில்

கண்ணாடிச் சுவர்கள்

தீயின் தீண்டலில்

கனிந்துபோன காயங்களின்

வலி தீர

உள்ளங்கையால் நீ

உரசிவிட்டுப் போனதும்

வரலாற்றில் புரியாமல்போன

சிபபாய் கலகத்தின்

பரவல்களாய்

பரந்துசென்றது

என் தேகம் முழுவதும்

உன் உணர்ச்சிகள்….

உன் விரல்களின்

வருடலில் வழிந்த

ஈரத்தின் வேர்கள்

இறுகிப்பிடித்து

இம்சை செய்தது

காயத்தை மட்டுமல்ல….

வலியின் விளிம்பில்

நான்

கலங்கிய கண்களோடு

நீ.

பழகிப்போன ஆறுதல்கள்

ஒரு புறம்

சுவாசத்தை

சல்லடை போடும்

மருந்துகள் மறுபுறம்.

மரணத்தின் மறைபொருளாய்

காரிருள் கருவிழியில்

கசிந்து கொண்டிருக்க….

ஒதுங்கி நிற்கும்

ஒப்பனை முகத்தில்

வெளிச்சம் குறைந்து

கொண்டிருக்க….

எம்பித் துடிக்கும்

என்

நெஞ்சில் அழியாத

ரேகையை பதியவைக்க

விரதமிருக்கும்

உன்

விரல்களுக்கும்

கடைசியாய்

உள்காயத்தின் கனவுகளை

உந்தன் கண்களில்

கலப்படம் செய்யக்

காத்திருக்கும்

எனக்கும்

இடையில்

ஏன் இந்த

”கண்ணாடிச் சுவர்கள்? ”

 

--சுபசெந்தில்.

அனல்காற்று

வெட்டப்படும்
வேப்ப மரத்தின் வேர்களின்
வலியை
உள்நாக்கில் உணர்த்திவிட்டுச்
செல்லும் காற்று
கசப்போடு ......
நுனிநாக்கில்
நீ
வீசிவிட்டுப் போன
வார்த்தைகளின்
வலியை
அந்த அனல் காற்று
எப்போது உணரும் பசப்போடு
..... யாழினி

கிளைகளின் அசைவில்
கீழே விழும் நிழல் கூட
உன் பிம்பத்தை
கடன் வாங்கி
கீழே விழுகிறது
--- யாழினி